Avonturen van TCK Zondag Heren 1 - Dag 1

10 april 2019


DAG #1

Toen Kai Huiskamp eind vorig jaar tijdens een borrel van Passing Shot vertelde dat hij ging vertrekken uit het 1e herenteam op zondag van T.C. Krimpen, keek hij hoopvol in mijn richting. Of ik misschien zin had om hem te vervangen. Ik kon de opgetrokken wenkbrauwen in mijn eerste reactie niet verhullen. “Wat denk je zelf?”, dacht ik. Als voormalig student in Rotterdam voelt Krimpen aan den IJssel als een ver, kneuterig dorpje waar de kerkklokken nog luiden en de mensen nog met een veerpont naar de overkant varen. Zo’n dorp waar Wim Sonneveld over zong. Daar zag ik mezelf niet een-twee-drie op m’n vrije zondag naartoe reizen.

Bij de studentenvereniging R.S.T.V. Passing Shot, waar ik me jarenlang als een vis in het water heb gevoeld, is T.C. Krimpen bepaald geen onbeduidende naam. Nadat Bart van den Berg jaren geleden als eerste de overstap maakte (zal vast niet voor het tennis geweest zijn), ontstond er een ware influx van Krimpenaren bij Passing Shot. Achternamen als Blankers, Nuijen en Huiskamp zijn vaste kost onder de actieve leden. Bij iedere beerpong-wedstrijd stond er een ‘Krimpenteam’ in het afvalschema, bij de constitutieborrel kwam een voltallige Krimpenerwaard-vriendinnengroep de nieuwe secretaris Jasmijn Platenburg feliciteren, en ja, zelfs de sponsor Bonn & Mees vond zijn weg naar Krimpen via Passing Shot. Je zou de relatie kunnen typeren als een officieus bondgenootschap; een uitwisseling van resources, maar volledig spontaan ontstaan. Maar vanwege die plotselinge zichtbaarheid werden er natuurlijk ook alom grappen gemaakt over die geitenwollensokkenboeren uit dat onbenullige dorpje aan de overkant van de.. eh.. IJssel? Het begrip Krimpen ging op een gegeven moment bijna symbool staan voor een bepaalde provinciale levensmentaliteit, in contrast met de wereldse uitwonende studenten van elders in het land. Nam je het niet al te nauw met alle studentenmores? Viel je op zondag af en toe nog in bij de burgerclub uit je jeugd? Kwam je met de auto van je ouders bij de borrel aan? Dan was je Krimpen.

Na jarenlang auteur te zijn geweest van allerlei van dit soort striemende stigma’s, was het voor mij dus wel even slikken toen ik mezelf afgelopen zondag ineens aantrof op baan 6. Alsof ik mijn studententijd nu definitief, en ter elfder ure, achter me had gelaten. Dat voelde een beetje kneuterig - maar ook wel weer opgeruimd. Een frisse nieuwe start, bij een gezellige club met leuke mensen, in een team waar ook nog een serieuze tennisbal wordt geslagen. En dat is nou precies waar het de laatste jaren bij mij nog wel eens aan wil ontbreken. Mijn laatste officiële wedstrijd was in 2017, vlak voordat ik geteisterd werd door een tenniselleboog die me niet alleen meer dan een jaar aan de kant van de tennisbaan heeft gehouden, maar ook van de arbeidsmarkt. Of ik me überhaupt nog wel kan meten met het gemiddelde niveau van de 1e klasse heren, was (en is) dus een prangende vraag voor mijn teamgenoten en mij. Ik ben niet nerveus aangelegd, maar ik heb me in de nacht voorafgaand aan mijn debuut toch wel een paar keer zwetend omgedraaid.

De mannen van dienst lieten er zondag vanaf minuut 1 geen gras over groeien. Luuk van Eeuwen, 17 jaar jong en huidig nr. 91 van Nederland, blies zijn tegenstander in een uurtje weg. Met 2 en 2 weggetikt, terug naar Krommenie, wherever that is. Rob van den Berg leek niet onder de indruk. Ook hij gunde zijn tegenstander maar 4 games. Stond ik dan op baan 6, met m’n trillende handjes, vier weken niet getennist vanwege een operatie, met de conditie van een speenvarken. Mijn tegenstander was maar marginaal minder fit dan ik, en hij was 49 (ik ben 26). Puffend en kreunend sleepte ik de pot in de wacht: 6-0 6-7 6-3. Om het oneerbiedig te zeggen: een vrouwenuitslag. Invaller Albert had minder geluk en verloor in drie sets, maar het is hem vergeven. ‘T was al mooi zat dat hij mee wilde doen, ter vervanging van Mitchel die de marathon had gelopen. “Misschien speel ik nog wel een dubbeltje!”, had ‘ie een dag eerder gezegd. Die jongen spoort niet.

Beide dubbels werden ook gewonnen, dus we konden terugkijken op een geslaagde eerste dag: 5-1 winst. Na afloop werd ik meteen geconfronteerd met de realiteit van deze voor mij nieuwe club; de voor- en de nadelen. Het goede nieuws was dat er een doos uit de bestuurskamer kwam met allerlei sponsorkleding in mijn maat. Professioneel hoor! Bij Passing Shot kon ik op weinig meer rekenen dan een stevige handdruk en een pitcher bier na een kampioenschap. De keerzij? Een uitgestorven tennispark op zondagavond. Ook mijn teamgenoten keerden huiswaarts, ondanks verwoede pogingen van mij om ze op een barkruk neer te zetten. Dus ik wil mijn nieuwe verenigingsgenoten hierbij oproepen om dat aanstaande zondagavond eens even radicaal anders te gaan doen. Passing Shot kan een hoop van T.C. Krimpen leren, maar dat geldt andersom natuurlijk net zo goed!

C U Next Week!

Edwin

Nieuwscategorieën


Reacties

Er zijn nog geen reacties op nieuwsberichten.
Om te kunnen reageren dien je ingelogd zijn. Inloggen

Vragen?

logo

E-mail

[email protected]

Telefoon

+31 180 515 990

Tennisclub Krimpen

Kerkdreef 31A
2922 BH Krimpen aan den IJssel

KVK-nummer

40341243