Zondag Krimpen Heren 1 - Dag 2

De twee gesponsorde auto’s van van Roon en Roocar arriveren keurig netjes op tijd bij het tennispark van L.T.C. Vredenburch, maar toch bevinden ze zich in een parallelle wereld. De eerste wagen, met Rob van den Berg en Luuk van Eeuwen, is een spreekwoordelijke Mercedes. Gloednieuw, boordevol met pk’s en bovendien een indrukwekkende verschijning. De tweede auto die zondagochtend uit Krimpen vertrekt is een oude DAF. Versleten, weggeroest, trekt niet zo lekker meer op. Mag in sommige delen van het land al niet meer de weg op vanwege milieubezwaren. Inmiddels vervangen door jongere, nieuwere modellen. Mitchell Nuijen en ik zijn de inzittenden van deze wagen.

Omdat de twee auto’s nooit op dezelfde plek aankomen, volgen er ook twee totaal verschillende competitiedagen. Voor de Mercedes beginnen de singles voortvarend. Tegenstander Vredenburch ziet sowieso al weinig brood in de 1e single tegen Luuk, en ze besluiten om hun geblesseerde man te offeren. Die kijkt het even aan en geeft Luuk vervolgens na zes verloren games een hand. De tweede man van Vredenburch heeft er duidelijk meer zin in. Vanaf de kant lijkt het alsof er een interessant duel plaatsvindt, met lange en boeiende rallies. Vuistjes en ‘come ons’ aan beide kanten. Uitslag? 2 en 2 voor Rob. Afgetekend. Zoals Max Verstappen dit weekend ook weer heeft ondervonden: je kunt niet winnen van een Mercedes.

Maar wat als Lewis Hamilton in een DAF het parcours op komt? Dan ziet zijn race er waarschijnlijk ongeveer zo uit als mijn single. Mijn tegenstander, Thomas Vissenberg, is een Krimpenaar uit het jaar 2000. Nu verlies ik sowieso al niet graag van iemand uit Krimpen, maar al helemáál niet van iemand die niet geboren is in hetzelfde millennium als ik. 2000 is ook geen geboortejaar, vind ik. Het is een abstracte aanduiding, iets wat je achteraan een merknaam zet. Windows 2000, of de Nimbus 2000. En als je dan tóch beweert in zo’n jaar geboren te zijn, dan verwacht ik dat je druk bezig bent met belangrijke zaken als de citotoets, of de nieuwste aflevering van Pokémon (bestaat dat eigenlijk nog?). Maar deze jongen heeft andere prioriteiten, namelijk mij met vervelende dropshots en sliceballen overmeesteren (lees: vernederen). Er op gevoel en tactiek uitgetennist worden door iemand die zich niet kan herinneren waar hij was op 9/11, omdat zijn herinneringen toen nog niet begonnen waren. Dat doet pijn jongens, dat mogen jullie best weten.

Gelukkig kan ik op Mitchell vertrouwen om van mijn leed gedeelde smart te maken. Deze jongen lijkt permanent nét fit genoeg om een marathon te lopen, maar net níét fit genoeg om een tenniswedstrijd te spelen. Hij loopt wat te hinken en te strompelen, en speelt tegen een tegenstander die daar dankbaar gebruik van weet te maken. Sowieso worden onze tegenstanders opgehitst door een steeds meer aangeschoten menigte Vredenburchers die erin slagen om met een man of 10 een Davis Cup-sfeer te creëren. ‘Vredenburch uit, altijd lastig’, is een bekend spreekwoord in de regio. Tussen de goedbedoelende aanmoedigingen door, horen we af en toe ook een ex-delinquente onverlaat juichen om een gemiste smash. Mitchell ploetert zich een weg door de omstandigheden heen, maar kan niet voorkomen dat hij met 4 en 3 aan de kant wordt gezet.

En dan volgt er met een 2-2 stand dus het onvermijdelijke besluit. We willen winnen, dus we gaan de dubbels spreiden. Iedere kneus wordt gekoppeld aan een halfgod. Het voordeel daarvan is dat Rob in de positie komt om de tweede dubbel volledig te domineren en naar zich toe te trekken, naast een nog steeds hinkende Mitchell. Het nadeel is dat ik na mijn toch al desastreus verlopen single nu in de eerste dubbel naast Luuk moet aantreden, met een bordje op mijn voorhoofd waarop staat: “Niet op mij, niet op mij!” De ballen komen, uiteraard, wel op mij. Luuk probeert de mannen nog te overpoweren, maar het mag niet baten. We verliezen met 6-4 6-4, en alsof de symboliek me nog niet voldoende parten heeft gespeeld, is de nederlaag er een tegen een vader en zijn zoon. Wat hun geboortejaren zijn? Daar wil ik het niet over hebben.

En zo is het dat de twee sponsorauto’s zich ergens aan het einde van de middag weer een weg richting Krimpen banen. Einduitslag 3-3, ondergetekende de grote verliezer van de dag. De halfgodenwagen vliegt als een zegekar over de A13, net op tijd voor avondtraining, fitness en uitlopen voor onze jonge sterren. De kneuzenkar tuft uitgeput over een landweg richting Krimpen, maar stopt onderweg uiteraard nog wel even voor een biertje. Zoals een van de geblesseerde maar stomdronken Vredenburchers eerder die dag al wijs had gesproken: “Het is maar net waar je goed in bent.”

Dank voor het lezen! :)

Edwin

HE 1: Alex McCann (2) vs. Luuk van Eeuwen (2) - 0-6 opg.
HE2: Daniel Fouchier (3) vs. Rob van den Berg (2) - 2-6 2-6
HE3: Thomas Vissenberg (3) vs. Edwin Huisman (3) - 6-1 6-1
HE4: Wouter Tichler (4) vs. Mitchell Nuijen (3) - 6-4 6-3
HD1: Daniel Fouchier (2)/Rolf Fouchier (2) vs. Luuk van Eeuwen (3)/Edwin Huisman (2) - 6-4 6-4
HD2: Thomas Vissenberg (3)/Wouter Tichler (4) vs. Rob van den Berg (2)/Mitchell Nuijen (4) - 3-6 3-6