Dag #3 - Dag van de Huilende Wolven

25 april 2019


Liefde, tennis en oorlog hebben zo hun pieken en hun dalen. Zo is het tennispark van T.C. Krimpen de ene dag een bruisende bende van schaterlachende post-studenten, rondvliegende kinderen en gezellig keuvelende huisvaders en -moeders. De andere dag is het een verlaten kerkhof waar de kerkklokken als huilende wolven de rampspoed inluiden.

Tweede paasdag was zo’n donkere dag.

De ellende begon al ‘s ochtends in de Whatsapp-groep. Luuk van Eeuwen meldde zich af met 39 graden koorts. In mijn vorige column heb je al kunnen lezen wat dat precies betekent voor onze kansen. We hebben nog even overwogen om hem in zijn ziekbed het center court op te rijden, om in ieder geval de rest van onze opstelling niet op te hoeven schuiven. Goddank konden we twee invallers vinden die bereid waren ons een handje te helpen, maar tegen de ijzersterke koploper Nieuwerkerk 1 wisten we dat daarmee het onheil nog niet ontzien was. Met trillende benen arriveerden we op ons thuispark; de kerkklok was nog stil.

Rob van den Berg wist dat het van hem moest komen, en handelde dienovereenkomstig. Hij voerde zijn motoren op en liet zijn snoeiharde services het werk doen. Tegenstander Patrick Speelman werd aanvankelijk overrompeld, maar herpakte zich. Speelman beschikt over een vernietigende versnelling in zijn forehand, maar liet zijn racket bij tijd en wijle ook tussen de punten door wapperen. Het werd een spectaculaire wedstrijd van hoog niveau, met een wisselend momentum. Voorzitter van Nieuwerkerk Hans Schrijver - tevens suikeroom van het eredivisieteam - zat smartelijk te kijken, en informeerde tussendoor nog even bij Karin de Vries over mogelijke transfersommen. Zo heeft ook T.C. Krimpen zijn eigen Frenkie de Jong. In het slotstuk mocht het allemaal niet baten. Rob sloeg jammerlijk twee dubbele fouten in zijn laatste servicegame en gaf de 3e set met 7-5 weg. De klokken luidden onheilspellend.

Vervolgens trad Mitchell Nuijen aan op baan 6. Singletjes gestackt; alles voor de punten - weet je niet wat dat betekent, houden zo. Mitchell lanceerde zich in de 1e set naar een voorsprong op Wietze Janssen, maar verloor gaandeweg toch zijn greep op de set. Omdat ik zelf stond te spelen weet ik niet hoe het precies liep. Maar alles wat op internet staat wordt automatisch waarheid, dus bij dezen: Mitchell legde op setpoint in de tiebreak aan voor een eenvoudige smash, sloeg langs de bal, stortte uit pure gêne ten aarde en tankte de rest van de tiebreak en de tweede set weg: 6-7 1-6. Driftig klonken de klokken over baantje 6 - ze noemen het ook wel graveyard.

Het Nederlands Elftal is als de dood voor de Mannschaft. Federer wordt ‘s nachts schreeuwend wakker als hij de topspin forehands van Nadal op zich af ziet komen. Ik heb ook een angstgegner: zijn naam is Sander Zijlstra. Ik speelde enkele jaren geleden voor het eerst tegen hem, toen ik brak en enigszins verwaand als geplaatste speler de baan op kwam lopen. Het werd toen een traumatische ervaring: 2-6 2-6. Deze jongen ziet er niet uit als een tennisser, maar hij speelt verdomme wel als eentje. Het onvermoeibare loopvermogen. Het onfeilbare gevoel. De weergaloze passing shots die met chirurgische precisie langs de lijn worden geborduurd. En dan de oncomfortabele mengelmoes van frustratie en bewondering die je als tegenstander ten deel valt. Tegen Zijlstra tennissen is als gewaterboard worden. En alsof het allemaal zo in de sterren stond, leidde het wederzijdse getrukendoos met de opstelling ertoe dat mijn Head-to-Head van 0 tegen 3 weer uitgebreid kon worden. Ook op deze gruwelijke paasmaandag zakte ik als een bang veulen door m’n hoeven, en stond er op het scorebord een herkenbare uitslag: weer 2 en 2.

Over de doden en de invallers niets dan goeds, zo luidt het gezegde. En onze invallers déden het ook zeker niet slecht. Sander Edenburg liet de decennia jongere Lars Schrijver flink zweten, en liet zien dat er aan zijn fitheid nog niet getwijfeld hoeft te worden. Sicco Stienstra gaf in de eerste set van zijn dubbel met Rob ook aardig partij, hoewel het verzet op een gegeven moment wel gebroken was. Invallen in een gehavend Heren 1 is een ondankbare taak, en onze invallers zijn tragikomische helden die verdwaald zijn in een Shakespeariaans treurspel. We wisten vanaf het begin dat er weinig te halen viel. Ook in de dubbels was er nooit het geloof in een stunt. Maar toch komt zo’n 0-6 hard aan. Het zuigt iets weg uit je tennisziel. We prikten nog een eenzame bitterbal naar binnen en sloften vervolgens richting de parkeerplaats. Het was leeg en verlaten op paasmaandag in Krimpen. De kerkklokken sloegen niet meer en de wolven huilden evenmin. Alleen van binnen.

Tot over een paar weken!

Edwin

HE1: Rob van den Berg vs. Patrick Speelman - 6-4 2-6 5-7
HE2: Mitchell Nuijen vs. Wietze Janssen - 6-7 1-6
HE3: Edwin Huisman vs. Sander Zijlstra - 2-6 2-6
HE4: Sander Edenburg vs. Lars Schrijver - 4-6 4-6
HD1: Edwin Huisman/Mitchell Nuijen vs. Patrick Speelman/Wietze Janssen - 3-6 4-6
HD2: Rob van den Berg/Sicco Stienstra vs. Lars Schrijver/Sander Zijlstra - 3-6 0-6

Nieuwscategorieën

Vragen?

logo

E-mail

[email protected]

Telefoon

+31 180 515 990

Tennisclub Krimpen

Kerkdreef 31A
2922 BH Krimpen aan den IJssel

KVK-nummer

40341243