Dag #4 - Niet Scheepsrecht

aDrie is een mooi getal. Alexandre Dumas koos precies dit aantal Musketiers. Montesquieu verzon de scheiding der machten en besloot dat drie wel voldoende moest zijn. Films met een sequel zijn altijd teleurstellend, maar voor een trilogy trek je een hele middag uit. Bij voetbal mag je na je derde doelpunt zeggen dat je een hattrick hebt gemaakt, en vervolgens de bal mee naar huis nemen. Er is zelfs een Nederlands spreekwoord gewijd aan de schoonheid van het getal 3. Met die gedachte ging Heren 1 op zondagochtend op pad. Maar de Nederlandse tenniswereld heeft de memo over het getal 3 gemist. Een competitiewedstrijd met drie man spelen, daar is helemaal niets scheepsrecht aan, zo merkten wij al snel.

Als het niet onze gebrekkige volledigheid was die ons op de vierde speeldag nekte, dan was het wel een van de slechtste Nederlandse uitvindingen ooit: Noord-Holland. Een provincie die spreekt namens het hele land, maar luistert namens niemand. Veel komen er vandaan, maar niemand wil ernaartoe. De provincie met een onbeantwoorde liefde voor Nederland. De andere provincies verschillen in allerlei opzichten, maar voelen zich vooral Nederlands omdat ze zo eensgezind zijn in hun gemeenschappelijke verachting voor de hoofdstad. Den Haag regeert, Rotterdam verscheept, Utrecht vergroent en Eindhoven verlicht, maar wat doet Amsterdam? Tennissen in ieder geval niet, want de banen van Arnolduspark lagen er maar verlaten bij op zondagmiddag. Hoofddorp is geen Amsterdam, maar het lijkt er wel verrekt veel op. De goegemeente bij T.C. Arnolduspark kwam rechtstreeks uit de cast van Ciske de Rat. Ouwe dit en ouwe dat, homo hier en homo daar. Ieder verhaal begon met: “Nou, wat denk je..” en “Dus wat gebeurt er..”, waarna er vervolgens iets kwam wat niemand verraste, noch het vermelden waard was. Het volk jammerde bij de 0-1 tegen Ajax en blèrde zich vervolgens de longen suf bij het naderende kampioenschap.

Van zulke passie was op de baan geen sprake. Een piepjonge delegatie vulde de delen van de opstelling waar niet al een opgave van ons genoteerd stond. Rob kon het op papier zwaar krijgen tegen de nr. 2 van Nederland jongens t/m 16, maar zijn tegenstander liet weinig consistentie zien in zijn indrukwekkende slagen-arsenaal, en werd zodoende toch vlug aan de kant gezet. Captain Mitchell had zich vanwege een zelfbenoemde vormcrisis voor de veiligheid maar alvast op 2 gezet, en dat bleek geen slecht idee te zijn. Zijn jonge tegenstander liet weinig van hem heel, en Mitchell’s single rating denderde in de avond door de 4.0-barrière heen; een diepterecord naar eigen zeggen. Ikzelf trof een eveneens jonge tegenstander die me het in sommige fasen knap lastig maakte, en dan op het moment dat ertoe deed compleet inzakte: 6-2 6-3. Na drie eenzijdige singles was de dubbel misschien nog het spannendste wat de dag te bieden had. Godzijdank konden Rob en ik de tiebreak van de tweede set naar onze hand zetten, want zo’n supertiebreak kent alleen maar verliezers: de een een nederlaag en de ander een hartverzakking. Niet dat iemand in Hoofddorp zich om die wedstrijd bekommerde trouwens. Iedereen, inclusief Mitchell in een Ajax-shirt, zat in het clubhuis voor de buis gekluisterd. Als tennisspeler heb je het maar te accepteren: je staat altijd in de schaduw van koning voetbal.

Dus was er temidden van dit tamelijk nietszeggende gelijkspel nog een hoogtepunt? Nee, maar bij gebrek aan betere verhalen wijs je altijd naar het avondeten. Mitchell trakteerde als compensatie voor zijn matige single. Geheel uit eigen toekomstig belang vond ik dat een slecht idee, maar hij stond erop, dus vooruit. Drie namen op een opstellingsformulier is een karige bedoening, maar drie Texas Double Bacon Kings op een plateautje is een gouden zondagavond. Dumas en Montesquieu kunnen tevreden zijn. Oh, en Burger King, als je dit leest: 100 euro voor de sponsoring. Ik stuur wel een Tikkie.

Cheers,

Edwin

Arnolduspark 2 vs. Krimpen 1 - 3-3

HE1: Miko Wassermann vs. Rob van den Berg - 2-6 2-6
HE2: Kaj van den Heuvel vs. Mitchell Nuijen - 6-2 6-0
HE3: Sven Punt vs. Edwin Huisman - 2-6 3-6
HE3: Floris van Lawick van Pabst vs. - walkover
HD1: Floris van Lawick van Pabst/Miko Wassermann vs. Rob van den Berg/Edwin Huisman - 3-6 6-7
HD2: Sven Punt/Kaj van den Heuvel vs. - walkover