DAG #7: De ontknoping

DAG #7: De ontknoping

Tactiek. Menig spelers hebben er een heuse haat/liefde verhouding mee. Gedachten als “Nee hè, niet weer zo’n pieler”, “Dit is toch geen tennis?!” en “Nog één zo een maanbal en ik emigreer naar Nieuw-Zeeland” zullen voor de meeste spelers niet onbekend zijn. Onze nieuwste aanwinst, Edwin, lijkt echter te leven voor de tactiek. Een slice’je hier, een vlakke bal daar, Edwin is echt een schaker onder de tennissers. Dit is één van de kwaliteiten die hij toevoegt aan ons Krimpens team. Het blijft bij Edwin echter niet bij tactische meesterzetten op de baan; ook als nieuweling heeft hij zich heel goed bij TCK weten te positioneren. Met zijn briljant geschreven speeldagverslagen heeft hij in één klap meteen een goede eerste indruk bij T.C. Krimpen weten te maken, én een eventuele status als groentje te voorkomen door onze eigen team captain, Mitchell Nuijen, het doelwit te maken van onder andere fameuze oneliners waarin tennis wordt vergeleken met tinder. Daarom besloot ik (Rob), ondanks dat ik niet kan tippen aan de schrijfkunsten van Edwin, dit laatste verslag te schrijven om de zaken eens vanuit een ander perspectief te beschrijven. Want ja, Edwin zal wel gedacht hebben, zolang je zelf de artikels schrijft, kan je voorkomen dat iemand pijnlijke feiten over jou aanhaalt. Zoals bijvoorbeeld dat je ooit van Hans Stoevelaar hebt verloren. Voor de lezer: Heb je geen idee wie dat is? Geen zorgen, bijna niemand weet dat! Uit betrouwbare bronnen schijnt het echter een gevoelig onderwerp te zijn: Edwin was destijds dé sterspeler van Passing Shot; Hans was als lid naar verluid meer bezig met feesten dan met het aanraken van zijn racket. Actuele rating Hans Stoevelaar: 5,7. Edwin: 3,0. Maargoed, natuurlijk als eerst: een samenvatting van onze laatste competitie dag.

We stonden op deze laatste speeldag gedeeld op de 2e plaats met LTV Lelystad, waar wij het in dit laatste duel tegen gingen opnemen. Dit team bestaat louter uit jonge getalenteerde spelers geboren in jaren die volgens Edwin helemaal geen geboortejaren zijn (later dan het jaar 2000). Kampioen worden zat er niet meer in, maar het team dat dit duel zou winnen, zou de competitie afsluiten op de 2e plaats en daarmee “the best of the rest” zijn. Het weer, 30 graden met strakblauwe hemel, was tekenend voor de hele competitie. Waar er jaren zijn geweest dat het elke dag ofwel hard waaide of regende, hebben we de hele competitie goed tot geweldig tennisweer gehad. Wat echter misschien nog tekenender was voor deze competitie, is dat ons team al voor de 5e keer incompleet was. Gelukkig was Albert bereid om voor de 2e keer bij ons in te vallen, waardoor we een toch weer een heel team konden opstellen. Dit bleek uiteindelijk cruciaal te zijn.

Op het heetste moment van de dag begon ik aan de eerste single. Mijn tegenstander, 17 jarige Marc Janse, is een tegenstander waarmee ik nog een rekening te vereffenen had. Ik zou namelijk liegen als ik zei dat ik niet wakker heb gelegen van onze wedstrijd in januari dit jaar, waarin ik 7-6 3-6 7-6 (!) verloor ondanks dat ik 3 matchpoints op rij had. Tijd om dat op eigen club recht te zetten dus! Vol goede moed en zonnebrand begon ik aan de wedstrijd, en… dreigde weer in dezelfde valkuil te gaan trappen. Die jongen speelt een verraderlijk spelletje, en tot aan 5-3 achter had ik nog weinig goeds gedaan naast veel water drinken. Achteraf had het echter eigenlijk niet beter kunnen lopen, want wat is er beter dan hem een koekje van eigen deeg te geven? Ik wist 2x setpoint tegen te overleven en sleepte de set met 7-6 in de wacht. Mijn spel begon lekker te lopen, en in de 2e set wist ik hem met aanvallend spel te overmeesteren. Bij 4-1 hield hij het voor gezien en gaf hij de wedstrijd op, omdat hij kampte met een beenblessure. Niet de meest voldoenende manier om te winnen, maar Krimpen 1 kwam in ieder geval 1-0 voor.

Onze Edwin mocht het in de 2e singel opnemen tegen de nationale #17 t/m 16 jaar. Deze jongen had harde en technisch verzorgde slagen waarmee hij af en toe feilloos te hoeken van de baan wist te vinden. Aan Edwin dus de taak om hem tactisch buitenspel te zetten. Dit lukte behoorlijk, het gevarieerde spel zorgde ervoor dat er genoeg foutjes tussen de winners van de tegenstander door gingen sluipen. Net toen Edwin echt in de buurt van het winnen van de eerste leek te komen met een score van 4-3 en 0-40 in zijn voordeel, schakelde de tegenstander opeens een tandje bij en vlogen de winners weer om Edwin’s oren. De set wordt daarmee toch nog door tegenstander over de streep getrokken, waarna het in de 2e set echt aanpoten werd voor Edwin, die met de minuut steeds meer aan een bucket corona toe leek te zijn. Zijn inspanningen mochten helaas niet baten, en met 4-6 5-7 is zijn eerste verlies tegen een speler uit het jaar 2003 een pijnlijk feit.

Mitchell trof het niet veel beter: hij mocht maar liefst tegen de nationale #9 t/m 16 jaar aantreden! Alhoewel hij toonde in vorm te zijn en prima slagenwisselingen had, kwam hij helaas ook tekort tegen het brute geweld van de overkant. Na een score van 4-6 2-6 bleef Mitchell met een enigzins verbitterd gevoel achter. Waar hij vorig jaar potten op zijn eigen niveau kon spelen op de 4e single, was hij dit jaar vaak gedwongen om de 3e of zelfs 2e single te spelen omdat we incompleet waren. De tegenstanders op deze singels sloegen elke keer net een tempo te hoog voor Mitchell om serieuze tegenstand te kunnen bieden.

Met de score op 1-2 was het aan onze invaller Albert om te kijken of hij wat schade kon toerichten op de 4e single, tegen eveneens een jonge goede speler met speelsterkte 3. Ondanks dat Albert met zijn speelsterkte 5 twee hele speelsterktes lager staat, leek hij allerminst onder de indruk. Met aces en forehand winners waar onze monden allemaal van openvielen veegde hij compleet de vloer aan met zijn tegenstander: 6-2. Helaas wist de jonge opponent zich knap te herpakken en werd het daarna een steeds moeilijker verhaal voor Albert. Met een eindstand van 6-2 2-6 2-6 had Albert misschien helaas verloren, maar ons wel een grote en onverwachte dienst bewezen door die eerste set te winnen. Omdat de tegenstanders niet meer 2 dubbels konden opstellen door het blessureleed van de 1e singelaar, betekende dat namelijk dat er met een score van 2-3 nog maar één dubbel gespeeld zou worden. Dankzij Albert’s set was zou het daarom voldoende om die laatste dubbel te winnen om de onderlinge dagwinst binnen te halen, en dus op de 2e plek te eindigen.

Edwin en ik namen het op onszelf om die beslissende dubbel te spelen. Ook al vindt Edwin het raar dat hij een 2 staat in de dubbel, kijk ik daar niet van op. Dankzij zijn inzicht in het spelletje gecombineerd met de touch in zijn volleys maakt hij simpelweg een geduchte dubbelaar. Ikzelf heb dan misschien geen touch zoals Edwin, maar ik heb weer wel wat er bij Edwin ontbreekt: harde slagen. Zo gingen wij positief de baan op met de overtuiging dat wij die jonkies wel even gingen laten zien hoe je een dubbel speelt. Niets was echter minder waar: terwijl Edwin en ik alle tactieken en mindgames uit de kast aan het halen waren om ze te slim af te zijn, was er voor ons bij de tegenstanders gewoon geen pijl op te trekken. Tegenover ons stonden twee jongens die simpelweg met het verstand op nul gewoon lekker deden waar ze zin in hadden. Zomaar 3x achter elkaar voor een return langs de lijn gaan? Dat is tactisch zó onverstandig, dat Edwin en ik daar geen rekening mee hielden, waardoor het eigenlijk juist weer tactisch geweldig was. Dat er een lichte wanhoop toe begon te slaan was te merken aan iets wat ik deze competitie nog nooit eerder heb meegemaakt: dat Edwin met zijn service op de backhand van de tegenstander begon te mikken, in plaats van simpelweg het hele servicevak als mikpunt te nemen. De partij werd enorm spannend en Edwin en ik kunnen van geluk spreken dat we hem wisten te winnen: 7-5 7-6. Daarmee kwam deze bloedhete dag, net als de hele competitie, tot een einde om trots op te zijn, net als vorig jaar zijn we 2e geworden in de 1e klasse.

Dat vroeg dus om een feestje! Traditiegetrouw gaan vele tennisteams op de slotdag van de competitie naar de Skihut. Als Edwin één ding bij ons team aan het pushen was, was het een stukje gezelligheid. Dat we na de speeldagen toch echt wat langer moesten blijven hangen en drankjes doen, en dat we op dat gebied nog veel van Passing Shot konden leren. Het is dan ook niet verrassend dat Edwin al weken lang de grootste voorstander was van het avondje in de Skihut. Toen puntje echter bij paaltje kwam, was hij na een half uurtje alweer weg. Zeven weken bluffen en je er dan uit laten feesten door een paar jongens uit Krimpen aan den IJssel, “dat kneuterige dorpje”? Sta je netjes, Edwin!

Uitslagen:

HE1: Rob van den Berg (2) vs. Marc Janse (3) - 7-6 4-1 opg.
HE2: Edwin Huisman (3) vs. Sam Rijpert (3) - 4-6 5-7
HE3: Mitchell Nuijen (3) vs. Christopher Lam (3) - 4-6 2-6
HE4: Albert Vogels (5) vs. Romnick Evangelista (3) - 6-2 2-6 2-6
HD1: Rob van den Berg (2) / Edwin Huisman(2) - Sam Rijpert (4) / Christopher Lam (4) - 7-5 7-6

HD2: Walkover voor Krimpen

Poule eindstand:

1: Nieuwerkerk 2 - 38 punten (Kampioen)
2: Krimpen 1 - 23 punten
3: LTV Lelystad - 23 punten
4: Arnolduspark 2 - 20 punten
5: Vredenburch 1 - 20 punten
6: Krommenie 1 - 19 punten
7: Leimonias 2 - 19 punten (gedegradeerd)
8: De kikkers 1 - 4 punten (gedegradeerd)

Hartelijk dank aan onze sponsors Bonn & Mees, Harvest Tennis en Autobedrijf Van Roon - Roocar voor het ondersteunen van ons team en het zaterdag eredivisie team!

Tot volgend jaar!

Rob